Sorry, you need to enable JavaScript to visit this website.

Stringendo – Conservatorium Maastricht String Orchestra

Classical Concert

Willem Hijstek Hall Bonnefantenstraat 15

19:30

- Free admission, no reservation required -  

Be welcome to an unforgettable evening of inspiring music with the Conservatorium Maastricht string orchestra in concert: STRINGendo! Featuring Yuzuko Horigome and Arjan Tien.

Programme
Samuel Barber (1910-1981) – Adagio for Strings
Peter Mennin (1923-1983) – Fantasia for Strings
Frank Bridge (1879-1941) – Lament for Strings
Béla Bartók (1881-1945) – Divertimento for Strings

Barber’s Adagio for Strings is perhaps the most famous piece of the night, evoking deep emotion through its meditative, wave-like structure. 
Mennin’s Fantasia for Strings, composed at just 11 years old, is an early showcase of his compositional style—transparent and accessible, perfect for newcomers.
Bridge’s Lament for Strings is a poignant tribute to a young victim of World War I, filled with sorrow and reflection.
Bartók’s Divertimento for Strings offers a blend of Hungarian folk rhythms, Baroque influences, and modern harmonies, with both joyful and darker movements.

We hope you’ll join us for this magical evening of music, where each piece takes you on a journey.

English
About the Programme

Barber’s work endures
Samuel Barber's Adagio for Strings is perhaps the most popular American composition of the 20th century. It was originally the second movement of his string quartet. When he heard that the renowned Italian conductor Arturo Toscanini was looking for American compositions for the coming season, Barber sent him an arrangement of the Adagio for string orchestra. Toscanini returned the score without commenting on it, leaving Barber disappointed because he thought his work had been rejected. Quite the opposite! Toscanini was so impressed that he had already memorised the Adagio and simply didn’t need the score anymore. The first performance was given on 5 November 1938 and the twenty-six-year-old Barber became instantly famous. With its long lyrical lines and pensive mood, his Adagio quickly became a national symbol of mourning and togetherness. However, Barber had not intended it as a lament but rather as an intimate meditation. He had been inspired by a passage in the Georgics by the Roman poet Virgil. The long arch of the Adagio perfectly captures the image of an endlessly surging sea. Rising like the waves, Barber's work gradually swells to a climax and then ebbs away again. The lengthy build-up of the theme commences in the first violins and is then taken over and developed by the other voices. Both the dynamics and the register soar to an enormous outburst, after which Barber gently returns to the opening theme. Today, more than 80 years after its first performance, the impact of the Adagio is as great as it was back then. As the critic Alexander J. Morin wrote: Barber’s Adagio ‘rarely leaves a dry eye’. 

A composer’s fantasy
Peter Mennin's Fantasia for Strings was initially quite poorly received. but this string orchestra composition has nonetheless stood the test of time. Peter Mennin grew up in the US state of Pennsylvania in a family of Italian immigrants. He was fascinated by music from an early age, and composed his first work for orchestra when he was only 11. Mennin wrote his First Symphony, of the nine he would eventually write, when he was only nineteen. Completion of his Third Symphony suddenly launched him onto the musical scene as a prominent figure. With it, he was the runner-up for the prestigious Pulitzer Prize for composition. Although Mennin's style gradually became more chromatic and dissonant, it remained essentially tonal. His works make considerable use of polyphony. With its two short movements, Canzona and Toccata, the Fantasia illustrates the basic principles that define Mennin’s later works. The canzona is a musical form dating from the 16th century; it was originally an instrumental transcription of old songs. In Mennin’s Canzona, the strings really do sing, and long lyrical lines are interwoven. A toccata (from the Italian toccare: to touch) is a virtuoso composition intended to highlight the technical expertise of the performer. Mennin's Toccata forms the fast and fiery second movement of his Fantasia. Its transparent structure makes this fantasy an accessible piece, forming an excellent introduction to Peter Mennin's music, especially for new listeners. 

Lament for a child 
7 May 1915. The First World War had divided the world. The British passenger liner RMS Lusitania was sunk off the coast of Ireland and 1100 people died. Nine-year-old Catherine Crompton was one of them. 
The start of the war brought with it a major change in Frank Bridge's style of composition. The British composer, an ardent pacifist, revealed his opinion of the war with sudden radical harmonies. Despite fierce criticism, Bridge continued to write works denouncing the bloodshed. On 14 June 1915, he composed his Lament for Strings, dedicating it to ‘Catherine aged 9 “Lusitania” 1915’. This makes Bridge's Lament one of the most important works composed in response to the First World War. With that dedication, Bridge addressed the real consequences of the war. Lament is a work of quiet mourning. Throughout the entire piece, it is as if you can hear the strings sighing – sighs overflowing with melancholy and despair, sighs that make us pause to contemplate the suffering that underlies this Lament.

A welcome diversion 
A ‘diversion’ – in the sense of an entertainment or amusement – is exactly what Béla Bartók provided with his Divertimento (Italian for diversion). In an unusually light-hearted style, the Hungarian composer offered a kind of escape from the tense atmosphere of the time. Bartók composed the piece in 1939 at the request of the Swiss conductor Paul Sacher. It was to be his final composition before he was forced to emigrate to America in 1940. Sacher, who had already commissioned quite a few works from Bartók, provided ideal conditions for the composer to work in complete peace and quiet. In a chalet deep in the Swiss Alps, Bartók completed the Divertimento unusually quickly, taking only 15 days for the whole work, which offers an intimate glimpse into his world. The three movements take us on a journey through time and space. The piece is a melange of different influences ranging from the baroque, through folk music, to surprising modern harmonies. 
The divertimento is a musical form that became popular during the classical period, some 250 years ago. It is a light-hearted composition that aims to entertain the listener. Bartók enhances this neoclassical atmosphere by writing for small groups of soloists in dialogue with the orchestra. The opening movement, Allegro non troppo, is a waltz interlaced with the Hungarian elements that are typical of Bartók and that recur in many of his works. They are clearly audible in the sudden accents and syncopations, and the many chromatic passages.  The second movement, Molto Adagio, is darker, and the pervasive tensions of the time thus creep into this otherwise cheerful composition.  This tragic tone recurs frequently in Bartók's later works such as his Sixth String Quartet.  The uneasy mood is quickly dispelled, however, when the final movement, Allegro Assai, begins, bringing back ‘diversion’. Bartók provides an exhilarating finale to the whole work, with lively dance rhythms, folk elements, gypsy fiddling, and a parody of the Viennese Waltz.

Yuzuko Horigome

Born in Tokyo, Yuzuko Horigome began playing the piano at the age of 4 and took up the violin at the age of 5. Her first violin teacher was Ryosaku Kubota, after which she further developed her talent under the direction of Toshiya Eto, at Toho Gakuen.
In 1980, Horigome won the first prize at the Queen Elisabeth Competition in Brussels, heralding the beginning of a successful international career. Since then, she has toured the world playing concerts under the direction of Erich Leinsdorf, Sándor Végh, Herbert Blomstedt, André Prévin, Claudio Abbado, Seiji Ozawa, Iván Fischer, Riccardo Chailly, and Simon Rattle among others.
She has appeared as a soloist with orchestras such as the London Symphony Orchestra, Berliner Philharmoniker, Wiener Symphoniker, Amsterdam Concertgebouw, Tonhalle Orchester Zürich, Scala di Milano, Czech Philharmonic, St Petersburg Philharmonic, Camerata Salzburg, New York Philharmonic, Boston Symphony, Philadelphia Orchestra, Chicago Symphony, Los Angeles Philharmonic, Montreal Symphony, New Japan, and NHK Symphony.
In early 2010, she performed Beethoven’s violin concerto with NHK Symphony, directed by Junichi Hirokami. Her performance, which was broadcast live by NHK, astonished critics, who lauded her as the ‘best soloist’ of the year in Japan. A TV documentary called ‘Gifts For The Future’ on her social contribution was commissioned and broadcast by BS-TBS TV, in 2010.
In February 2008 she recorded three concertos by Lalo with Orchestre Philharmonique de Nice, conducted by Marco Guidarini and in the autumn of 2016, Horigome played all the Mozart Violin Concerti with the Hansjorg Schellenberger Conducting Camerata Academika Salzburg.
Horigome has worked closely with composers such as Takemitsu, Miyoshi and Yuasa, and recorded their violin concertos. She collaborated with Japanese composers such as Mochizuki, Gondai, Nodaira, Hosokawa, and Okada. During the project ‘Violin Works - Jojo no Tabi’, which was recorded live in Tokyo and Kyoto between 2005 and 2010, pieces were dedicated to her by composers such as Okada.
Horigome has recorded under labels such as Sony, Denon, Lockenhaus Edition, Camerata Tokyo, Nami Record, Talent, Dabringhaus und Grimm, René Gailly, and Pavane. Most recently, she recorded Bach Solo Sonatas and Partitas, and Bruch & Brahms concerto with the Czech Philharmonic by Octavia Record.
Horigome is a passionate chamber musician and a frequent guest at festivals including Marlboro Music, Lockenhaus, Tanglewood and La Jolla. She has shared the stage with renowned artists such as Rudolf Serkin, János Starker, Martha Argerich, Nobuko Imai, Gidon Kremer, Mischa Maisky, Charles Neidich, Jean-Marc Luisada, and Abdel Rahman El Bacha.

Arjan Tien

Arjan Tien, winner of the first prize “Rotary-Faller” at the competition of the International Conducting Master Class in La Chaux-de-Fonds – Switzerland 1997, performs in Europe, Asia, South America and Africa, and works with internationally established orchestras such as the WDR Funkhausorchester, the Philharmonie Südwestfalen, the Royal Bangkok Symphony, the Radio Philharmonic, the Netherlands Symphony, the Arnhem Philharmonic, the North Netherlands Symphony, the South Netherlands Philharmonic, the Metropole orchestra and the Residentie Orchestra; the Bilkent Symphony and Antalya Symphony Orchestra, the Orchestre Symphonique Bienne, the Belgrade Philharmonic, the KwaZulu Natal Philharmonic, Johannesburg Philharmonic, Cape Town Philharmonic and the Chamber Orchestra of South Africa.
He served as the artistic director and principal conductor of the Magogo Chamber Orchestra from 2006 to 2012 putting together highly adventurous and innovative programs, including over sixty (world) premiers. From 2008 to 2016, he also was the principal conductor of the Atheneaum Chamber Orchestra at the Royal Conservatoire in The Hague.
In 2017 the Marine Band of the Royal Netherlands Navy has appointed maestro Tien as its principal conductor and artistic director.
Tien studied violin with Philipp Hirschhorn and viola with Ron Ephrat at the Utrecht Conservatory and obtained his diploma with distinction. From 1992 to 2005 he was a member of the Radio Philharmonic Orchestra, and he made his solo debut with the Salzburg Chamber Soloists in São Paulo and Vitória -Brazil. He studied conducting with George Hurst in the United Kingdom, with Roberto Benzi in France and Switzerland, and with Jean Fournet in the Netherlands.
He has been invited to conduct operas by Verdi, Puccini, Mascagni, Rossini, Donizetti, Mozart, Bizet, Purcell and Menotti etc. by opera houses such as the Dutch Touring Opera, Opera South, Opera Spanga, the Wermland Opera Sweden, and serves as the artistic adviser to the Gauteng Opera.
Arjan Tien has made many internationally highly acclaimed recordings for labels such as Channel Classics Records, Decca Records, Universal Music, Sony BMG – Heita Records and Brilliant Classics in a wide range of repertoire. Musicians and critics alike appreciate his interpretations for their warmth, energy and sensitivity, and he is widely considered to be one of the most versatile conductors of his generation.
Maestro Tien is professor of orchestral conducting at Conservatorium Maastricht.

Orchestra Division

    Conductor: Arjan Tien

 

Bartók

Bridge, Mennin, Barber 
 

Violin 1 (lead) 

Yuzuko Horigome 
Lecturer Violin
Conservatorium Maastricht

Yanis Grisó 

Violin 1 

Yanis Grisó 

Alejandro Ruiz Vazquez 

Violin 1 

Alejandro Ruiz Vazquez 

Daryl Kah Weng Chew 

Violin 1 

Daryl Kah Weng Chew 

Daniel García Santiesteban 

Violin 1 

Daniel García Santiesteban 

Rei Wakakbayashi 

Violin 1 

Rei Wakakbayashi 

Tiago Lozano Chagas 

Violin 1 

Tiago Lozano Chagas 

Hannah Tuulas 

Violin 2 (lead) 

Sara Manaresi 

Sara Manaresi 

Violin 2 

Minami Sato 

Minami Sato 

Violin 2 

Enrica Morbiducci 

Enrica Morbiducci 

Violin 2 

Tristan Spoor 

Tristan Spoor 

Violin 2 

Lucia Mas Leon 

Lucia Mas Leon 

Violin 2 

Víctor Pestano 

Víctor Pestano 

Violin 2 

Dávid Bene 

Dávid Bene 

Viola (lead) 

Oleksandr Yukhymovych  

Oleksandr Yukhymovych  

Viola 

t.b.a.

t.b.a.

Viola 

Claudia Puerta García 

Claudia Puerta García 

Viola  

Lian Iglesias García

Lian Iglesias García 

Viola  

t.b.a.

t.b.a.

Cello (lead) 

Mathilde Heise 

Mathilde Heise 

Cello   

Peter Massányi 

Peter Massányi 

Cello   

Èric Díaz Vera 

Èric Díaz Vera 

Cello   

Federica di Gioia  

Federica di Gioia  

Cello 

Pedro Román-García 

Pedro Román-García

Double bass 

Hiroyuki Yamazaki 
Lecturer Double Bass
Conservatorium Maastricht 

Hiroyuki Yamazaki
Lecturer Double Bass
Conservatorium Maastricht 

Double bass 

Iker Molina Martin 

Iker Molina Martin 

Nederlands
Over het Programma

Barber blijft beklijven
Samuel Barbers Adagio for Strings is misschien wel het populairste Amerikaanse werk uit de twintigste eeuw. Barber schreef het Adagio oorspronkelijk als tweede deel voor zijn strijkkwartet. Toen hij hoorde dat de beroemde Italiaanse dirigent Arturo Toscanini op zoek was naar Amerikaanse composities voor het opkomend seizoen, stuurde Barber een arrangement voor strijkorkest van zijn Adagio op. De bladmuziek werd zonder enig commentaar teruggestuurd en een teleurgestelde Barber dacht dat zijn werk was afgewezen. Het tegenovergestelde bleek waar. Toscanini was zo onder de indruk dat hij het Adagio al gememoriseerd had en de partituur simpelweg niet meer nodig had. Op 5 november 1938 ging het werk in première. De zesentwintigjarige Barber werd op slag beroemd. Met zijn lange lyrische lijnen en peinzende karakter groeide Adagio al snel uit tot een nationaal symbool van rouw en samenhorigheid. Barber had het werk echter niet bedoeld als treurzang maar eerder als een intieme meditatie. Een passage in de Georgica van de Romeinse dichter Vergilius was de inspiratiebron van het werk. De lange boog van Adagio verhaalt perfect het beeld van een eindeloos deinende zee. Net als de golven stijgt Barbers werk onherroepelijk tot een hoogtepunt en ebt dan weer weg. De lange opbouw van het thema begint in de eerste violen en wordt dan door de andere stemmen overgenomen en ontwikkeld. Zowel de dynamiek als het register stijgt tot een enorme uitbarsting, waarna Barber stilletjes terugkeert naar het beginthema. Nu, meer dan tachtig jaar na de première is de impact van het Adagio nog even groot als toen. Want zoals criticus Alexander J. Morin schreef: Barbers Adagio rarely leaves a dry eye”. 

Fantasierijke componist
De ontvangst van Peter Mennins Fantasia for Strings was aanvankelijk mager. Toch heeft deze compositie voor strijkorkest later de tand des tijds goed doorstaan. Peter Mennin groeide op in de Amerikaanse staat Pennsylvania in een gezin van Italiaanse immigranten. Al van jongs af aan was hij gefascineerd door muziek. Op elfjarige leeftijd componeerde Mennin al zijn eerste werk voor orkest. Zijn Eerste Symfonie, van de negen die hij uiteindelijk zou schrijven, schreef Mennin toen hij nog maar negentien was. De voltooiing van zijn Derde Symfonie katapulteerde de componist eensklaps tot een gevestigde waarde in de muzikale scene. Het werk leverde Mennin de tweede prijs op in de prestigieuze compositiewedstrijd Pullitzer Prize. Hoewel Mennins composititiestijl gaandeweg chromatischer en dissonanter werd bleef ze in essentie tonaal. Zijn werken bouwen in grote mate op polyfonie. In twee korte delen (Canzona en Toccata) illustreert deze Fantasia de basisprincipes die Mennins latere werken defniëren. De canzone dateert uit de zestiende eeuw en is oorspronkelijk een instrumentale transcriptie van oude liederen. In Mennin’s Canzona zingen de strijkers er dan ook op los. Lange lyrische lijnen zijn verweven met elkaar. Een toccata (van het Italiaanse toccare: aanraken) is een virtuoze compositie ontworpen om de technische bekwaamheid van de uitvoerder in de verf te zetten. Mennins Toccata is een snel en vurig tweede deel voor deze Fantasia. Door zijn transparante structuur is deze fantasie een toegankelijk werk. Vooral voor nieuwe luisteraars is dit heldere stuk een goede inleiding tot Mennins muziek. 

Klaagzang voor een kind 
7 mei 1915. De Eerste Wereldoorlog verdeelt de wereld. Het Britse passagierschip RMS Lusitania wordt voor de Ierse kust tot zinken gebracht. 1100 burgers sterven. De negenjarige Catherine Crompton is één van hen. 
De start van de Eerste Wereldoorlog gaat gepaard met een grote verandering in Frank Bridge’s compositiestijl. De Britse componist, die overtuigd pacifist is, toont met plotse radicale harmonieën zijn mening over deze oorlog. Ondanks felle kritiek blijft Bridge werken schrijven waarin hij het bloedvergieten aanklaagt. Op 14 juni 1915 componeert Bridge zijn Lament for Strings. Hij draagt het werk op aan “Catherine aged 9 ‘Lusitania’ 1915”. Dit maakt Bridge’s Lament tot één van de belangrijkste werken in reactie op de Eerste Wereldoorlog. Met één zin kaart Bridge de werkelijke gevolgen van deze oorlog aan. Lament (van het Engels: klaagzang) is een werk van stille rouw. Je hoort als het ware de strijkers zuchten doorheen het hele stuk. Zuchten boordevol melancholie en wanhoop, die ons doen stilstaan bij het leed dat aan de basis van dit Lament ligt. 

Een welkome afleiding 
Met zijn Divertimento (van het Italiaans: afleiding) is een afleiding precies wat Béla Bartók componeerde. In een ongebruikelijk luchtige stijl biedt de Hongaarse componist een ontsnapping aan de gespannen sfeer van die tijd. Bartók componeerde het Divertimento in 1939, in opdracht van de Zwitserse dirigent Paul Sacher. Het zou zijn laatste werk worden voordat de componist in 1940 noodgedwongen naar Amerika emigreert. Sacher, die al vaker werken bij Bartók bestelde, zorgde voor de ideale omstandigheden zodat de componist in alle rust kon werken. In een chalet diep in de Zwitserse Alpen voltooide Bartók het Divertimento ongewoon snel. Op slechts vijftien dagen tijd schreef Bartók het volledige werk, dat een intieme inkijk in zijn wereld biedt. In drie delen neemt de componist ons mee op een reis doorheen tijd en ruimte. Het stuk is een smeltkroes van verschillende invloeden gaande van barok, over folk tot verrassende moderne harmonieën. 
Een divertimento is een muzikale vorm die populair werd tijdens het classicisme, zo’n 250 jaar geleden. Het is een luchtige compositie met als doel de luisteraar te vermaken. Door te schrijven voor kleine groepjes solisten in dialoog met het orkest versterkt Bartók deze neoklassieke sfeer. Het eerste deel, Allegro non troppo, is een wals doorspekt met Hongaarse elementen. Deze volkse invloeden zijn typisch Bartók en keren in veel van zijn werken terug. Ze zijn goed hoorbaar in de plotse accenten, syncopes en vele chromatische passages. Met Molto Adagio schreef Bartók een donker tweede deel. De alomtegenwoordige spanningen van die tijd sluipen langs deze weg toch binnen in dit anders opgewekte werk. Deze tragische klank komt regelmatig terug in Bartóks latere werken zoals zijn Zesde Strijkkwartet. De onbehaaglijke sfeer wordt echter snel verjaagd wanneer het laatste deel, Allegro Assai zijn intrede doet. De afleiding is terug. Met pittige dansmotieven, folk thema’s, gypsy vioolspel en een parodie op de Weense Wals schrijft Bartók een vrolijke afsluiter op het geheel.

Yuzuko Horigome

Yuzuko Horigome, geboren in Tokio, begon op 4-jarige leeftijd piano te spelen en begon op 5-jarige leeftijd viool te spelen. Haar eerste vioolleraar was Ryosaku Kubota, waarna ze haar talent verder ontwikkelde onder leiding van Toshiya Eto, aan Toho Gakuen.
In 1980 won Horigome de eerste prijs op de Koningin Elisabethwedstrijd in Brussel, het begin van een succesvolle internationale carrière. Sindsdien heeft ze over de hele wereld concerten gegeven onder leiding van onder andere Erich Leinsdorf, Sándor Végh, Herbert Blomstedt, André Prévin, Claudio Abbado, Seiji Ozawa, Iván Fischer, Riccardo Chailly en Simon Rattle.
Ze trad op als solist met orkesten als het London Symphony Orchestra, Berliner Philharmoniker, Wiener Symphoniker, Amsterdam Concertgebouw, Tonhalle Orchester Zürich, Scala di Milano, Czech Philharmonic, St Petersburg Philharmonic, Camerata Salzburg, New York Philharmonic, Boston Symphony, Philadelphia Orchestra, Chicago Symphony, Los Angeles Philharmonic, Montreal Symphony, New Japan en NHK Symphony.
Begin 2010 voerde ze het vioolconcert van Beethoven uit met NHK Symphony onder leiding van Junichi Hirokami. Haar optreden, dat live werd uitgezonden door NHK, verbaasde critici, die haar prezen als de 'beste solist' van het jaar in Japan. Een TV-documentaire genaamd 'Gifts For The Future' over haar sociale bijdrage werd in 2010 in opdracht van BS-TBS TV uitgezonden.
In februari 2008 nam ze drie concerten van Lalo op met het Orchestre Philharmonique de Nice onder leiding van Marco Guidarini en in de herfst van 2016 speelde Horigome alle vioolconcerten van Mozart met de Hansjorg Schellenberger Dirigerende Camerata Academika Salzburg.
Horigome werkte nauw samen met componisten als Takemitsu, Miyoshi en Yuasa en nam hun vioolconcerten op. Ze werkte samen met Japanse componisten als Mochizuki, Gondai, Nodaira, Hosokawa en Okada. Tijdens het project 'Violin Works - Jojo no Tabi', dat live werd opgenomen in Tokyo en Kyoto tussen 2005 en 2010, werden stukken aan haar opgedragen door componisten als Okada.
Horigome heeft opnames gemaakt met labels als Sony, Denon, Lockenhaus Edition, Camerata Tokyo, Nami Record, Talent, Dabringhaus und Grimm, René Gailly en Pavane. Onlangs nam ze Bach Solosonates en Partita's en Bruch & Brahms concerto op met het Tsjechisch Filharmonisch door Octavia Record.
Horigome is een gepassioneerd kamermusicus en een regelmatige gast op festivals als Marlboro Music, Lockenhaus, Tanglewood en La Jolla. Ze heeft het podium gedeeld met gerenommeerde artiesten als Rudolf Serkin, János Starker, Martha Argerich, Nobuko Imai, Gidon Kremer, Mischa Maisky, Charles Neidich, Jean-Marc Luisada en Abdel Rahman El Bacha.

Arjan Tien

Arjan Tien, winnaar van de eerste prijs “Rotary-Faller” op het concours van de International Conducting Master Class in La Chaux-de-Fonds - Zwitserland 1997, treedt op in Europa, Azië, Zuid-Amerika en Afrika en werkt met internationaal gerenommeerde orkesten als het WDR Funkhausorchester, de Philharmonie Südwestfalen, de Royal Bangkok Symphony, de Radio Philharmonic, het Nederlands Symfonieorkest, het Gelders Orkest, het Noord-Nederlands Symfonieorkest, het Zuid-Nederlands Philharmonisch Orkest, het Metropole Orkest en het Residentie Orkest; het Bilkent Symfonieorkest en Antalya Symfonieorkest, het Orchestre Symphonique Bienne, het Filharmonisch Orkest van Belgrado, het KwaZulu Natal Filharmonisch Orkest, het Johannesburg Filharmonisch Orkest, het Filharmonisch Orkest van Kaapstad en het Kamerorkest van Zuid-Afrika.
Van 2006 tot 2012 was hij artistiek leider en chef-dirigent van het Magogo Kamerorkest en stelde hij zeer avontuurlijke en innovatieve programma's samen, waaronder meer dan zestig (wereld)premières. Van 2008 tot 2016 was hij ook chef-dirigent van het Atheneaum Kamerorkest van het Koninklijk Conservatorium in Den Haag.
In 2017 heeft de Marinierskapel der Koninklijke Marine maestro Tien aangesteld als chef-dirigent en artistiek leider.
Tien studeerde viool bij Philipp Hirschhorn en altviool bij Ron Ephrat aan het Utrechts Conservatorium en behaalde zijn diploma met onderscheiding. Van 1992 tot 2005 was hij lid van het Radio Filharmonisch Orkest en maakte hij zijn solodebuut met de Salzburg Chamber Soloists in São Paulo en Vitória - Brazilië. Hij studeerde directie bij George Hurst in het Verenigd Koninkrijk, bij Roberto Benzi in Frankrijk en Zwitserland, en bij Jean Fournet in Nederland.
Hij werd uitgenodigd om opera's te dirigeren van Verdi, Puccini, Mascagni, Rossini, Donizetti, Mozart, Bizet, Purcell en Menotti etc. door operahuizen zoals de Nederlandse Reisopera, Opera Zuid, Opera Spanga, de Wermland Opera Zweden, en is artistiek adviseur van de Gauteng Opera.
Arjan Tien heeft vele internationaal hoog aangeschreven opnames gemaakt voor labels als Channel Classics Records, Decca Records, Universal Music, Sony BMG - Heita Records en Brilliant Classics in een breed scala aan repertoire. Musici en critici waarderen zijn interpretaties om hun warmte, energie en gevoeligheid, en hij wordt algemeen beschouwd als een van de meest veelzijdige dirigenten van zijn generatie.
Maestro Tien is docent orkestdirectie aan het Conservatorium Maastricht.

Orchestra Division

    Dirigent: Arjan Tien

 

Bartók

Bridge, Mennin, Barber 
 

Viool 1 (lead) 

Yuzuko Horigome
Docent Viool 
Conservatorium Maastricht

Yanis Grisó

Viool 1 

Yanis Grisó

Alejandro Ruiz Vazquez

Viool 1  

Alejandro Ruiz Vazquez 

Daryl Kah Weng Chew 

Viool 1 

Daryl Kah Weng Chew

Daniel García Santiesteban 

Viool 1 

Daniel García Santiesteban 

Rei Wakakbayashi

Viool 1 

Rei Wakakbayashi

Tiago Lozano Chagas

Viool 1 

Tiago Lozano Chagas

Hannah Tuulas

Viool 2 (lead) 

Sara Manaresi

Sara Manaresi

Viool 2 

Minami Sato

Minami Sato

Viool 2 

Enrica Morbiducci

Enrica Morbiducci

Viool 2 

Tristan Spoor

Tristan Spoor

Viool 2 

Lucia Mas Leon

Lucia Mas Leon

Viool 2 

Víctor Pestano

Víctor Pestano

Viool 2 

Dávid Bene

Dávid Bene

Altviool (lead) 

Oleksandr Yukhymovych

Oleksandr Yukhymovych

Altviool

David Blanco De Paz 

David Blanco De Paz 

Altviool

Claudia Puerta García 

Claudia Puerta García

Altviool

Lian Iglesias García

Lian Iglesias García

Altviool

Roman Borkovskiy 

Roman Borkovskiy 

Cello (lead) 

Mathilde Heise

Mathilde Heise

Cello   

Peter Massányi

Peter Massányi

Cello   

Èric Díaz Vera

Èric Díaz Vera

Cello   

Federica di Gioia

Federica di Gioia

Cello 

Pedro Román-García

Pedro Román-García

Contrabas

Hiroyuki Yamazaki 
Docent Double Bass
Conservatorium Maastricht

Hiroyuki Yamazaki 
Docent Double Bass
Conservatorium Maastricht

Contrabas

Iker Molina Martin

Iker Molina Martin